این سوالی است که اغلب کارفرمایان واحد های کوچک مطرح می کنند و انتظار پاسخ مثبت و معجزه گرانه ای دارند!
برای کارگران تنها بیمه مناسب همان بیمه اجباری(نرخ 30 درصد) است.
برای توضیح این موضوع قدری آینده نگری لازم است. ممکن است تصور برخی کارفرمایان اینگونه باشد که باتوافق با کارگر ؛ (یا حتی اخذ تعهد محضری!) می شود بیمه اجباری را رها کرده و به دنبال بیمه های دیگر رفت. متاسفانه هزینه بالای بیمه اجباری (برای کارگاههای خدماتی، توزیعی و تولیدی های خارج از فهرست مشمولین معافیت حق بیمه سهم کارفرما ) اینگونه چاره جویی های گاها خسارت بار را به همراه دارد.
نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که: توافقات مافوق و مادون قانون، غیر قابل قبول است! هر توافقی که با قانون مغایرت داشته باشد؛ باطل است!
لذا توصیه بنده به همه کارفرمایان عزیز این است که به هیچ وجه بر مبنای این توافقات شفاهی یا کتبی عمل ننمایند.
یک مثال و تجربه: تصور کنید کارفرمایی را که کارگر خود را به مدت حدود بیست سال در کارگاه مشغول به کار کرده و تمام حقوق و مزایا را هم پرداخت نموده بود. اما از بیمه کردن کارگر در کارگاه امتناع کرده و کارگر هم تازمان حیاتش طبق توافق با کارفرما هیچ شکایتی نداشته است!
بعد از فوت کارگر؛ ورثه وی با اقدام قانونی علیه کارفرما و اخذ رای ماده 148 قانون کار به دنبال برقراری مستمری بازماندگان برمی آیند.
در این شرایط تامین اجتماعی نیز حق بیمه 20 سال بر مبنای دستمزد سال فعلی و با احتساب جرائم متعلقه را از کارفرما مطالبه می نماید.
موضوع فوق اتفاق افتاده است!
